Εικόν Αχειροποίητη του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
Η ιδέα
Και λοιπόν που λέτε, θα ήταν 2001 (ξέρω κάποιο άτομο που ξέρει κάποιο άτομο που δεν είχε γεννηθεί ούτε καν τότε) είχαμε πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη.
Η Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής (υπάρχει ακόμα άραγε;) προκήρυξε διαγωνισμό πρωτότυπης σύνθεσης, διάρκειας 30 περίπου λεπτών με θέμα τον Παπαδιαμάντη, με την ευκαιρία των 150 χρόνων από τη γέννησή του.
Τα όργανα που έπρεπε να χρησιμοποιηθούν στην ενορχήστρωση ήταν τουλάχιστον 5 από τα
φλάουτο
κλαρινέτο
βιολοντσέλο
κοντραμπάσο
πιάνο
ακορντεόν
μπουζούκι
κιθάρα
κρουστά
Οι τρεις νικητές θα έπαιρναν μεγάλα χρηματική βραβεία, τα οποία ωστόσο ήταν ασήμαντα μπροστά στο μέλλον που θα άνοιγε μπροστά τους.
Σκέφτηκα πονηρά:
Ποιος καμένος θα κάτσει να γράψει 30 λεπτά με θέμα τον Παπαδιαμάντη, μόνο και μόνο για να συμμετάσχει στο διαγωνισμό;
Ποιος θα ρίσκαρε κάποιες εβδομάδες για μια δουλειά που αν δεν βραβευόταν θα πήγαινε κουβά;
Θα το κάνω λοιπόν. Γιατί είμαι η πιο καμένη από όλους τους καμένους. Και δε με τρομάζει το γεγονός ότι εγώ δε θα χρειαστώ εβδομάδες αλλά μήνες. Αν συμμετέχουν 4-5 ακόμη συνθέτες, έχω πολλές πιθανότητες να είμαι στην τριάδα.
Κλείστηκα λοιπόν στο υπόγειο και άρχισα να γράφω;
Όοοχι.
Η υλοποίηση
Διάβασα πρώτα τα άπαντα του Παπαδιαμάντη. Τρεις δερματόδετοι τόμοι που υπήρχαν στη βιβλιοθήκη των γονιών μου. Εκδόσεις Σεφερλή, 1962. Κάποιος επιρρεπής στη μεταφυσική θα το ‘λεγε και σημαδιακό.
Μετά πήγα 15 μέρες στη Σκιάθο, εκεί που γεννήθηκε ο Παπαδιαμάντης. Πως έτσι θα ξεκινούσα;
Ζήτησα μια φίλη στιχουργό να γράψει κάποιους στίχους και ξεκίνησα να γράφω.
Και βεβαίως χρησιμοποίησα όοολα τα όργανα που ήταν διαθέσιμα (οκ με το πιάνο δεν το ‘χω)
Κατέθεσα μέσα στην προθεσμία το έργο μου, σε σφραγισμένο φάκελο χωρίς όνομα ως είθισται, και περίμενα με αγωνία τα αποτελέσματα.
Τα αποτελέσματα
Έπαιρνα κάθε τόσο τηλέφωνο, έβαζα και φίλους να το κάνουν για μένα γιατί ντρεπόμουν, μέχρι που κάποια στιγμή ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα.
Δε θα δοθούν βραβεία γιατί τα έργα που λάβαμε ήταν κατώτερα τον προσδοκιών μας.
Μάλιστα.
Όχι απλώς το έργο μου δεν άξιζε για βραβείο, αλλά, αυτό και όσα άλλα, δεν άξιζαν ούτε για συμμετοχή.
Πέρασαν μερικοί μήνες και συναντήθηκα για άσχετο λόγο με έναν παλιό μου δάσκαλο για τον οποίο γνώριζα ότι ήταν μέλος της επιτροπής (Το όνομά του στη διάθεση σας, στείλτε dm οι κοτσομπόλες/ηδες).
Με έτρωγε να μάθω.
Τον ρώτησα.
-Τι έγινε ρε δάσκαλε, γιατί δεν βραβεύσατε κανένα έργο, τόσο χάλια ήταν όλα;
-Μη μου πεις ότι είχες στείλει συμμετοχή;
-Ναι, είχα στείλει
-Μα καλά, γιατί δεν με ενημέρωσες, κάτι θα έκανα.
Χμμ
Συμπέρασμα
Παρά ταύτα, είμαι ευγνώμων για αυτήν την εμπειρία για πολλούς λόγους:
- Διάβασα Παπαδιαμάντη που δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνω καθώς μου έπεφτε πολύ θρήσκος και πολύ καθαρευουσιάνος και επιπλέον οι δερματόδετοι τόμοι ήταν πολύ δύσχρηστοι, ειδικά για διάβασμα στο κρεββάτι.
- Γιατί ήταν η αιτία να γράψω και να ηχογραφήσω αυτό το έργο.
- Γιατί αυτή η χλαπάτσα ήταν η τελευταία “κλοτσιά” που χρειαζόμουν για να καταλάβω ότι δεν μπορώ να ζω πλέον ΑΠΟ τη μουσική, και βρήκα άλλους τρόπους για να μπορώ τώρα να ζω ΓΙΑ τη μουσική.
Εδώ, ένα από τα τραγούδια του έργου, το Εικόν Αχειροποίητη. Χρόνια πριν το είχε μελοποιήσει ο Κουγιουμτζής, δύο χρόνια μετά ο Περίδης.
Τραγουδάει ο αγαπημένος φίλος και για πολλά χρόνια συνεργάτης, Νικόλας Μπαλκίζας, το μοναδικό άτομο που γνωρίζω χωρίς fb, που δε χορταίνω να τον ακούω.
