Η κόρη του ανέμου

Έπαιζα στο πιο αγαπημένο μου, τον τελευταίο καιρό πόστο, στην πλατεία του Αη Γιώργη. Όταν άρχισα να τα μαζεύω, με πλησίασαν μία γυναίκα και ένας άντρας γκαλερίστα και ζωγράφος αντιστοίχως. Ο ζωγράφος είχε έρθει μαζί με μια ομάδα συναδέλφων του από την Ισλανδία, για να παρουσιάσουν το έργο τους σε διάφορες γκαλερί στην Αθήνα. Μου ζήτησαν να τραγουδήσω στην γκαλερί που θα παρουσιαζόταν το έργο του, στη Ζακύνθου, στην Κυψέλη.

-Θα έρθεις;
-Με μεγάλη μου χαρά
-Πόσα χρήματα θέλεις;
-Δεν παίρνω χρήματα, θα έχω καπέλο.

Είχα τρεις μέρες στη διάθεσή μου να προετοιμαστώ, καθώς ήθελα στο ρεπερτόριο να συμπεριλάβω ένα ισλανδικό τραγούδι. Πολύ γρήγορα, κατέληξα στο Vöggusöngur Völu.

Αποφάσισα να ανεβάσω λίγο τον πήχυ και να γράψω ελληνικούς στίχους.
Επειδή “γλυκάθηκα” με το αποτέλεσμα τόσο στο Πazaviminia, όσο και στην Tarantella Greca, απέφυγα το Google translator, και “άφησα τη μουσική να μου μιλήσει”.

Με πήγε σε κάτι που μοιάζει με ερωτικό τραγούδι. Όμως το αντικείμενο του πόθου είναι η … Ισλανδία. Η ζεστή και μαζί παγωμένη, που είναι πιο μικρή από όλους μας, που μιλάει μια πρωτόγονη γλώσσα και δε μοιάζει με καμιά.

Λίγο πριν ολοκληρώσω τους στίχους, είδα εντέλει τη μετάφραση, πρόκειται για νανούρισμα, εξ ου και ο σχετικός στίχος.

Ιδού οι στίχοι:

Bíum bíum bambaló,
Bambaló og dikli dikli dou
Vini mínum vakia ieh í rou
enuti biver an titau klüka

Σ’ έχω από παιδάκι μέσα στην καρδιά
κι ας είσαι τόσο μα τόσο μακριά
Σ’ έχω στο μυαλό μου λευκή σαν το χιονιά
σαν την πρώτη κόρη του ανέμου

Μέσα στα όνειρά μου σαν κάτι μαγικό
όαση μοιάζεις μες στον ωκεανό
Πιο μικρή από όλους μας εδώ
κι από όλους μακριά, απομονωμένη

Μιλάς μια γλώσσα πρωτόγονη θαρρώ
Καμιά τους δε σου μοιάζει, γι αυτό και σ’ αγαπώ
Καθάρια ψυχή, σα γάργαρο νερό
Ζεστή μαζί και παγωμένη

Ίσως να μην έρθω ποτέ μου να σε δω
μα τούτο το τραγούδι σου σ’ έφερε εδώ
κάτι σα νανούρισμα δικό μου, παιδικό
Για μένα, ήταν ακόμα ένα ταξίδι

Αυτολογοκρίθηκα και δεν έπαιξα, ούτε συμπεριέλαβα στην ηχογράφηση τους στίχους:
Ντρέπομαι κι όμως θέλω να το πω
σε μπερδεύω με την Ιρλανδία
Μα ποιος δεν την μπερδεύει ρε παιδιά…

Στα εγκαίνια της έκθεσης, ήρθαν σχεδόν όλοι οι Ισλανδοί που συμμετείχαν στην ομάδα. Είπα με τα άθλια αγγλικά μου ότι έγραψα αυτό το τραγούδι ειδικά για την περίσταση και τι έλεγαν πάνω κάτω οι στίχοι. Το τραγούδησα και συνέχισα με καμιά δεκαριά ελληνικά, κυρίως παραδοσιακά τραγούδια. Δεν πολυκατάλαβα, τους άρεσε, δεν τους άρεσε…
Μόνο όταν τελείωσα το πρόγραμμα ήρθε ο συνεργάτης του ζωγράφου που με κάλεσε και μου είπε ότι ήταν πάρα πολύ ωραία και οι περισσότεροι δάκρυσαν με αυτό το κομμάτι. Παραβαίνοντας τη συμφωνία μας, μου έδωσε 90€.

Χαιρέτησα, έφυγα, φόρτωσα το αμάξι και τράβηξα για σπίτι. Λίγο πριν φτάσω στην Πατησίων, χτυπάει το κινητό μου, ήταν η γκαλερίστα.
Αν δεν είσαι μακριά, έλα λίγο. Ένας από τους ζωγράφους έφτιαξε ένα σκίτσο την ώρα που τραγουδούσες.

Μου είπε ότι είναι ο πιο γνωστός εν ζωή ζωγράφος της Ισλανδίας (Ragnar Kjartansson) και ότι αυτό το έργο θα μπορούσα να το πουλήσω μέχρι και 3.000€.
Ελπίζω να μη βρεθώ στην ανάγκη.
Γύρισα σπίτι και το έβαλα όσο πιο μακριά γινόταν από το γραφείο μου, όπου μια στις δυο μέρες θα μου χυθεί ο καφές.

Κάποιους μήνες μετά, έγινε βιντεάκι με από τον Αλέξανδρο Ν.Β. με εικόνες από τη διαδρομή μας στην επαρχία Καλαβρύτων.